Płatowe zapalenie płuc

Płatowe zapalenie płuc jest stanem zapalnym obejmującym pęcherzyki płucne jednego lub więcej płatów.

Najczęstszym patogenem wywołującym chorobę jest bakteria – Streptococcus pneumoniae (dwoinka zapalenia płuc), a nieco rzadziej Klebsiella pneumoniae czy Legionella pneumophila. Najbardziej charakterystycznym objawem jest silny kaszel, niekiedy z odkrztuszaniem gęstej, ropnej wydzieliny, któremu towarzyszy również gorączka i ogólne osłabienie.

Typowo płatowe zapalenie płuc przebiega w czterech kolejnych etapach: przekrwienie, zwątrobienie czerwone, zwątrobienie szare i rozejście.

Na obrazie radiologicznym płatowe zapalenie płuc występuje w postaci jednorodnego zacienienia, którego granica może być ostro odgraniczona przez szczelinę międzypłatową lub rozmyta, gdy choroba obejmuje tylko część płata. Na tle zmienionego chorobowo obszaru płuca bywa widoczny bronchogram powietrzny będący obrazem prawidłowo upowietrznionych oskrzeli. Ponadto, często dochodzi do zatarcia granic struktur klatki piersiowej, co znane jest jako objaw sylwetki. Zapalenie zajmuje zwykle dolne płaty płuc lub płat środkowy płuca prawego. W początkowej fazie choroby objętość płuca pozostaje niezmieniona. W miarę ustępowania zapalenia, w płucu pozostają widoczne małe obszary zacienienia.

Diagnostyka różnicowa obejmuje przede wszystkim wysiękowe zapalenie opłucnej, niedodmę czy marskość. Zdjęcie radiologiczne jest z reguły wystarczające. Niedodma oraz zmiany marskie zmniejszają objętość płata płucnego, tym samym powodując przesunięcie szczelin międzypłatowych oraz wnęk. Wysiękowe zapalenie opłucnej natomiast, na zdjęciu RTG prowadzi do zatarcia kątów żebrowo-przeponowych i może dawać objaw menisku.

Rzadko płatowe zapalenie płuc może prowadzić do powikłań, spośród których najważniejsze to ropień płuca, wysięk opłucnowy czy przejście choroby w zapalenie przewlekłe. Wówczas na przeglądowym zdjęciu rentgenowskim widoczne będą cechy typowe dla tych zmian.